***
ای دل بـشـارت مـی‌دهـم، خـوش روزگـاری مـی‌رسـد
یـا درد و غـم طـی مـی‌شـود، یـا شـهـریـاری می‌رسد
گـر کـارگـردان جــهــان، بــاشــد خــدای مــهــربــان
ایـن کـشـتـی طـوفـان زده، هـم بـر کـنـاری مـی‌رسـد
انـدیـشـه از سـرمـا مـکـن، سـر مـی‌شـود دوران دی
شـب را سـحـر بـاشـد ز پـی، آخـر بـهـاری مــی‌رسد
ای مـنـتـظـر غـمـگـیـن مـشـو، قـدری تـحـمـل بیشتر
گـردی بـه پـاشـد در افـق، گـویـی سـواری مـی‌رسـد
یــــار هــمــایــون مــنــظــرم، آخــر در آیــد از درم
امـید خـوش مـی‌پرورم، زیـن نخــل بـاری مـی‌رسـد
«مفتون» منال از یار خود، گر بر تو گاهی تلخ شد
کـز گـل بـدان لطـف و صفا، گه نیش خاری می‌رسد
***
مرتضی موحدی
