امام مهدی(عج) در کلام جد بزرگوارشان امام باقر(ع)
امام باقر علیهالسلام در گفتارى امیدآفرین و نشاط بخش به منتظران حقیقى آن حضرت مژده مى دهد که ...
«یَأْتِى عَلَى النّاسِ زَمانٌ یَغِیبُ عَنْهُمْ اِمامُهُمْ فَیاطُوبى لِلثّابِتِینَ عَلى اَمْرِنا فِى ذلِکَ الزَّمانِ اِنَّ اَدْنى ما یَکُونُ لَهُمْ مِنَ الثّوابِ اَنْ یُنادِیَهُمُ الْبارِىءُ عَزَّ وَ جَلَّ عِبادِى آمَنْتُمْ بِسِرّى وَ صَدَّقْتُمْ بِغَیْبى فَأَبْشِرُوا بِحُسْنِ الثَّوابِ مِنّى ؛
بر مردم زمانى مى آید که امامشان از منظر آنان غایب مى شود. خوشا به حال آنان که در آن زمان در امر [ولایت] ما اهل‌بیت ثابت قدم و استوار بمانند!
کمترین پاداشى که به آنان مى رسد، این است که خداى متعال خطابشان مى کند و مى فرماید: بندگان من! شما به حجت پنهان من ایمان آوردید و غیب مرا تصدیق کردید. پس بر شما مژده باد که بهترین پاداش من در انتظارتان است.»
امام باقر علیه السلام فرمود: مطمئنا بدان! اگر من آن روزگاران را درک کنم، جانم را براى فداکارى در رکاب حضرت صاحب الامر علیهالسلام تقدیم مى دارم.
آن گاه امام باقر علیه السلام ادامه داد: «خداوند متعال به خاطر ارجگذارى به چنین منتظران راستینى به آنان مى فرماید: شما مردان و زنان، بندگان حقیقى من هستید.
رفتار نیک و شایسته تان را مى پذیرم و از کردار ناپسندتان عفو مى کنم و به خاطر شما سایر گنهکاران را مى آمرزم و بندگانم را به خاطر شما با باران رحمت خود سیراب و از آنان بلا را دفع مى کنم. اى عزیزترین بندگان من! اگر شما نبودید، عذاب دردناک خود را به مردم نافرمان نازل مى کردم.»
منبع:کمال الدین، ج 1، ص 330
